InDesign to program produkcji Adobe, obecnie dostępny tylko w wydaniu subskrypcji w pakietach Creative Cloud lub jako pojedyncza aplikacja.
To znakomite narzędzie wyposażone w jeden z najlepszych stołów montażowych. Pozwala on na bardzo wygodne manipulowanie elementami znajdującymi się poza obszarem roboczym. Mam tu na myśli teksty, zdjęcia i grafiki, z których ma powstać publikacja. To program przeznaczony do zawodowego składu i łamania tekstów.
Podstawowe definicje używane przy tworzeniu publikacji
- Skład tekstu – to nic innego jak surowy, tekst bez formatowania stworzony np. w notatniku, edytorze tekstu lub uzyskany z programu typu OCR — który odczytuje tekst z grafiki np. PDF-u i zamienia go na tekst edytowalny.
- Łamanie tekstu – to już sformatowany tekst ułożony w odpowiednich szpaltach w kolumnie, z uwzględnieniem położenia i dopasowania grafik czy zdjęć.
- Kolumna – to całkowita, dostępna przestrzeń robocza, obostrzona marginesami i fizycznym polem wydruku z uwzględnieniem spadu
- Szpalta – to pole z formatowanym tekstem, które będzie układane w kolumnie, można ją rozumieć jako pustą stronę publikacji. Jej szerokość, długość definiuje fizyczna wielkość kolumny, natomiast liczba wierszy zależy od czytelności łamanego tekstu, wielkości i położenia grafik, rysunków lub zdjęć.
- Wers – czyli linijka tekstu w szpalcie.
Prawidłowa szpalta nie zawiera błędów w postaci „wdów”, „bękartów”, „szewców” i „sierot”. - Wdowa – to jednowyrazowy wiersz kończący akapit.
- Bękart – jeden wiersz zaczynający np. następną stronę lub szpaltę, czyli łam.
- Szewc – to samo co bękart tylko na końcu łamu.
- Sierota – pojedyncza litera na końcu wersu.
Jak szybko zautomatyzować łamanie tekstu w programie Adobe InDesign CC — na przykładzie dwóch nowych rozwiązań
Program Adobe InDesign w wersji CC (Creative Cloud) w wolnym tłumaczeniu Kreatywna Chmura ma wbudowane i stale poprawiane algorytmy pozwalające na automatyczne formatowanie szpalt, inaczej łamów zapobiegających powstawaniu wyżej wymienionych błędów. Żeby włączyć tę technologię o nazwie GERP z angielskiego Global Regular Expression Parser lub Global Regular Expression Print — w wolnym tłumaczeniu Całościowy Analizator Składni w Wyrażeniach Regularnych, należy w górnym menu kontekstowym odnaleźć opcję „Edycji” następnie wybrać „Znajdź Zastąp” – pojawi się okno dialogowe, w nim będą dostępne pola do wybrania, Tekst, GERP, Glif i Obiekt.
Po wybraniu opcji GERP musimy wprowadzić lub wybrać jakie zmiany zostaną wprowadzone podczas przeszukiwania dokumentu; przykładem niech będzie automatyczne usuwanie sierot w postaci tak zwanych wiszących spójników. Należy, w tym celu w polu znajdź, wprowadzić komendę (\b)(a|i|o|u|w|z|A|I|O|U|W|Z)(\b\s), która oznacza, tyle, co znajdź na końcach wersów wszystkie wymienione spójniki. Natomiast w polu zastąp, wpisujemy „$2$3” czyli przenieś do wersu poniżej. Format linii bez dzielenia. Pole Oczywiście na stronach i portalach i na stronach pomocy Adobe InDesign, znajdziemy wiele rozwiązań na zapobieganie wymienionym wcześniej błędom — to jest tylko przykład na potrzeby tego artykułu.
Drugą nowością w progamie InDesign CC jest automatyczny proces dopasowywania układu dokumentów. To bardzo przydatna opcja w sytuacji, kiedy zmienia nam się fizyczny rozmiar strony, marginesów czy spadów. Żeby, skorzystać z tej funkcjonalności konieczne jest z górnej belki wybrania zakładki „Plik” wybrania pozycji ’Ustawienia dokumentu’ i wybranie „dopasuj układ”. Po otwarciu okna dialogowego i wprowadzeniu zmian konieczne jest, zaznaczenie pola dopasuj „zablokowaną zawartość” Program Adobe InDesign automatycznie przeskaluje nam nasze szpalty i ułoży je wg wbudowanych algorytmów w sposób zapewniający atrakcyjny wygląd i prawidłowy rozkład szpalt w obszarze roboczym.
Więcej informacji o składzie tekstu za pomocą programy Adobe InDesign CC znajdziesz pod linkiem: https://www.grafpa.pl/sklad-czasopism/